“Göğü delen” uzunca tuğlalar…
Bu şehir ağaçlara yakınır,
Beyni pis sularda yıkanır,
Tuğlaları deviren ellere sığınır.
Gittikçe anlamsızlaşan göğe,
Maviye biçimsizce boyanır.
Birileri düşün yağmuruna tutulmuş,
Birileri sımsıcak güneşe sarılmış,
Birisine, zaman akacak yolunu unutmuş,
Birisine, zaman-mış gibi gelmiş.
Bugün bu şehirde duru tatlı hisler,
Kafesine bağlı kuşa siner.
Özgürlüğü uzun telli tuğlalarla,
Yetersiz kaplarla ölçer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder