Saf Uyku

Yaşlı gözler

Taşlı sözler

Safın birini

Yaktı hisler

Günler geçer

Bir şey sezer

Uyku tozunu

Kat(i)leder

Aptalca

Yol. 

Denge denklemi,

Piramitleri ısırmış;

Ay- bulutun kapanı.

Evimdeki sel: yol.

Anısız tavşan,

İkilemin hafızası?

— (yok)

Yıldönümü Geçirenler Kulübü

13 Aralık’a vurduğunda saat

kutsal göksel pembesel bir ses

bana geldi: “Sen başlayalı itaat

etmeye aşka, kendine prenses

edineli, küçük 20’lik prens,

tamı tamına 365 gün;

Ay'ın Aydını

Ay'ın sivri ucundan süzülen kristal,

Dünya'ya inecek gece sonunda

Yoluna birazı somut, birazı müzikal

İnsanlar çıkacak, sabaha varınca.

Umutun özgür kanatları çırpılacak

Doğasının en özelini, güzelini bulunca

Şükrü hissedecek teninden soyulan.

Minik damlanın devasa hali, tanrısal.

Sanrısına maddesel başkaldırısı

Sonuçlanacak betonu ıskalayınca.

Yolculuğu hem soluk–hem taze olan

Kristal, derelerde; sularda yüzecek.

Bir bir dalgaları bozup, tekrardan 

İnşa edecek şeklini, sessizce boğulan.

Zifiri Sorular

Güldü. Güldü. Gülmeye devam etti. Yemin ederim omuriliğini kusacağından korktum. Bir yılanın iskeleti gibi, fışkırsaydı eğer omuriliği ağzından, etrafında gülen çocuklar da alıp oyuncak yapardı. Gülerlerdi, “Yılann!” diye; kız çocuklarını korkuturlardı, kız çocukları yılanın başını okşardı, falan filan... Ama çocukların gülüşüyle yanlarındaki boyalı yüzlü, komik giysili eşek kadar adamın gülüşü karşılaştırılamazdı. Adamın ağzı çocukları yiyecekmiş gibi açılıyordu. Onlar daha çocuk tabii; niyeti niyetten ayırt edemezler ve gülmeye devam ederler. Öyle masum bir neşe var ki suratlarında insan bir an diyor, “belki de gerçekten amcanın art niyeti yoktur, huyu öyledir.” Ama hayır, ihtimali yok. Siz de görseniz, siz de bunu diyemezdiniz. Semra’nın çağırdığı bu parti palyaçosunda kesinlikle bir terslik var ve çocukların tehlikede olduğunu seziyorum.

 Ebeveynlerden sadece Fırat kalmış. O da beyaz dalgalı saçını gözlerine sermiş, koltukta uyuyakalmış. Diğerleri nerede? (Palyaçonun boyalı yüzünü beynimin duvarlarından kazımaya başladım.) O kadar uzun süredir palyaçoyu gözlemlemişim ki Semralar kaybolmuştu oturma odasından. Ardlarında yarım yenmiş bir pasta, tavanda süzülen helyumlu balonlar, gülen (ve büyüyen) çocuklar ve tuzaklı bir palyaço bırakmışlardı. Partiye son veya mola verilmiş gibi soluk bir hava vardı. Pasta gittikçe kuruyor, balonlar gittikçe alçalıyor, gülüşlerse gittikçe yavaşlıyordu. Aklıma şimşek çaktı. Fantamı içip, bardağı masaya vurup ayaklandım.

İTiraf

Zihnimden nefret ediyorum;

Her sesinden mekanik klavyenin,

Camları titreten tizinden rüzgarın.

Oturdum ve sadece deniyorum.

Tiksindiğim saniyelerin telafisine

Samimiyetsiz ağıtlar yakıyorum.

Baş-Ağrısı Başarı Getirir mi?

Hiçbir zaman gitmeyecek gibi

İçimde büyüyen taştan duvar

Ulaşılmasın diye örtecek kalbimi

Etimi deşecek hırçın sular.

Ferahlığa erişmeye çalışan

Bu pis nemli kulak-