İTiraf

Zihnimden nefret ediyorum;

Her sesinden mekanik klavyenin,

Camları titreten tizinden rüzgarın.

Oturdum ve sadece deniyorum.

Tiksindiğim saniyelerin telafisine

Samimiyetsiz ağıtlar yakıyorum.

Zihnimden nefret ediyorum.

Üste kıvrılan ağzımın kenarından

Kendimi yazıyorken görmekten

Bir zamanlar çocuk oluşumdan

Bi zaman sonra yaş almaktan

Kuru toprağı ıslatan gözlerimden

Hissettiğimden nefret ediyorum.

Kelimelerimi yerlere serin

Ayakları ısıtsın halı niyetine

Çünkü artık insan düşününce

Kalkamıyor bir kez bile.

Düşünce-Zihnimde pervasız

Sorgusuz, akılsız, kabuksuz

Tam da tersime.

Kapı kollarıyla konuşuyorum

Kilit nasıl açılır diye

Bu bir hikaye değil,

Bir tarihçe-

İT!-

İtiraf;

Zihnimden nefret ediyorum